Sprookjes bestaan. Het is niet enkel de slagzin van de Sprookjeswandelingen waarmee Deep Bridge sinds eind vorig jaar Vlaanderen doorkruist, de producent bracht de bekendste sprookjes de afgelopen jaren ook op de planken in musicalvorm. Sneeuwwitje, Assepoester en Rapunzel: ze passeerden allemaal de revue. Maar alles begon in 2018 met het verhaal van Doornroosje. Zondagmiddag ging, zeven jaar later, een vernieuwde versie van de sprookjesmusical in première in Capitole Gent.
De openingsscène speelt zich af in het klaslokaal van Roosje Van Dooren. Wanneer ze tijdens de les haar ogen amper open kan houden, wordt ze naar de zolder gestuurd. Daar prikt ze zich aan Spinnewilly, valt in slaap en beleeft een spannend avontuur als Doornroosje.
Lotte De Clerck schittert in de titelrol. Ze zet een ietwat rebelse versie van de prinses neer, die niet gelooft in de vloek die boven haar hoofd hangt en zich afzet tegen haar koninklijke ouders. Bovendien weigert ze ridder Sven te kussen, want ze vindt hem een narcist. Jérémie Vrielynck geeft echter niet op, en doet er alles aan om de prinses voor zich te winnen. Vrielynck brengt een schijnbaar stoere prins/ridder met een zachtaardig karakter.
De koning en koningin worden, net als in de originele versie, vertolkt door Walter Baele en Liv Van Aelst. Terwijl Van Aelst de broek draagt in het koninklijk huwelijk, probeert Baele humor te brengen in zowat elke situatie waarin hij zich bevindt. Vaak kunnen zijn tussenkomsten rekenen op een lach van het publiek, al dreigt hij hier en daar net iets te lang op dezelfde nagel te blijven kloppen. Zo is het best spitsvondig om ridder Sven aan te spreken als Sven De Ridder en zijn entourage te bestempelen als de Sven De Ridder Company, maar het toevoegen van een refrein met de tekst “Babysitter, want ik ben Sven De Ridder” voelt overbodig.
Twee muzikale sferen
Het moge duidelijk zijn: deze Doornroosje neemt het niet zo nauw met de regels van de traditionele sprookjesmusical, en dat maakt de voorstelling net zo bijzonder. Niet alleen de invulling van de personages en de verhoudingen onderling zijn verfrissend, de cast doorbreekt ook regelmatig de vierde wand. Maja Van Honsté lijkt hierin de kroon te spannen, al heeft niemand dit exact nageteld. Met de rol van Slechte Fee – of is het Thornella met de rollende “r”? – staat Van Honsté opnieuw op het podium zoals we haar het liefste bezig zien. Speels en met de nodige humor brengt ze de doorgaans afschuwelijke slechterik van het verhaal tot leven.
Hierbij krijgt ze hulp van Steven Colombeen als Spinnewilly, het pratende spinnewiel. Hij mag dan wel de rechterhand van de slechterik zijn, Spinnewilly blijkt vooral te beschikken over een groot hart. Hij heeft dan ook moeite met zijn opdracht om Doornroosje te prikken, en moet een keuze maken tussen zijn hart en het bevel van Thornella.
“Goed bestaat niet zonder slecht, en slecht bestaat niet zonder goed”. Daarom vervolledigt Isabelle Heremans de hoofdcast als Goedele de Goede Fee. Heremans blinkt voornamelijk uit in de interacties met haar kwaadaardige tegenhanger Van Honsté, met een muzikaal duel als hoogtepunt. Het duo brengt een zekere vorm van zusterliefde naar voren, ondanks hun verschillende karakters.
Ook muzikaal begeeft Doornroosje zich in twee verschillende sferen. De score van Jens Broes bestaat voornamelijk uit uptempo-nummers met een zeker rockgehalte, maar de componist voorzag her en der ook een breekbaar lied waarin de gevoelens van de personages naar voren komen. Broes trok het evenwicht uit het scenario van Stany Crets feilloos door in zijn muziek, waardoor de musical jong en oud weet te boeien van begin tot einde.
Doornroosje is op 19 april nog te zien in Trixxo Theater Hasselt, en trekt dit najaar op tour door Vlaanderen. Tickets en info via deepbridge.be.
Lees ook: Jérémie Vrielynck wordt prins in sprookjesmusical Doornroosje
